Soms komt het voor dat er heel veel gegeven wordt en niet merkbaar wordt ontvangen. Een andere keer wordt er heel veel ontvangen door niet merkbaar wat te hebben gegeven. Ontvangen en geven hoeft ook geen direct verband met elkaar te hebben.
Als we een brood kopen bij de bakker dan ontvangen we het bood en geven we daarvoor het afgesproken bedrag aan geld, al dan niet contant.
Als we een brood bestellen om dat de volgende dag of de volgende week op te halen dan wordt er al veel in werk gezet zonder dat er nog wat tegenover staat. We werken dan op het vertrouwen dat er betaald wordt voor hetgeen is besteld. Een enkele keer gaat dit wel eens fout. Vaak is daar dan op een goede manier wel een oplossing voor te vinden.
Veel vaker gaat het fout doordat alles is dicht-geautomatiseerd.
Een tijd terug bijvoorbeeld was er een achterstand ontstaan van 2 cent op de energie rekening. Normaal gesproken wordt dit verrekend en vaak is dit een gewone te negeren afronding.
Het verkoopbedrijf uit het voorbeeld vond het nodig om voor de 2 cent een heel circus aan dreigbrieven te sturen om maar vooral die 2 cent te innen. Gelukkig is het vrij makkelijk om over te stappen naar een bedrijf dat wat menselijker met klanten omgaat.
Een ander, heel agressief bedrijf, werkt enkel en alleen maar met één richting verkeer. Alleen maar bedreigen, chanteren en afpersen. Bij dat bedrijf zijn een tijdje terug veel mensen, sommige met een leuke bonus, weggegaan. Ze hebben groot gelijk gehad. Nu maar te hopen dat ze, met zo’n bedrijf op de CV, nog aan een fatsoenlijke andere baan hebben kunnen komen.
Afstand of toenadering
Zo dat ben ik even kwijt, want hier gaat het natuurlijk helemaal niet om.
Het gaat er nu om dat we (weer) leren geven en zeker ook (weer) leren ontvangen. Want ontvangen is vaak veel moeilijker dan geven.
Geven is een soort macht. Iets hebben wat een ander niet heeft en het de ander ook zomaar kunnen aanbieden.
Het gaat ook vaak ongemerkt en heel subtiel.
Neem bijvoorbeeld het geven van een hand. Mensen staan tegenover elkaar en geven elkaar een hand. Er blijft een zekere afstand tussen de gever en de ontvanger. Het is heel goed mogelijk dat het hart ‘afgesloten’ blijft bij dit contact.
Bij een hug / omhelzing bijvoorbeeld is dit al heel anders.
Er is een veel innigere band tussen gever en ontvanger. Er is ook geen verschil meer. De gever is ontvanger geworden en de ontvanger gever. Zeker als de omhelzing op de goede manier wordt gegeven/ontvangen, hart op hart, gaat het hart (subtiel) een grotere rol spelen.
Alles heeft echter ook gewoon zijn functie. Een hand geven is een symbool voor vertrouwen geven en de (Judas) kus eigenlijk het tegenovergestelde.
(Een kus geven vind ik vaak heel opdringerig en daarom ongewenst.)
Als er iets wordt ontvangen, dan is er een mate van kwetsbaarheid.
Er komt een voorwerp, een energie in het eigen domein dat er voorheen niet was. Het lichaam en de geest moet zich daar op instellen en verwerken. Je bent heel even overgeleverd aan een ander. Er is heel even een beetje onderdanigheid.
Als we ons meer open kunnen stellen, is het ontvangen van iets heel kleins, als bijvoorbeeld een glimlach, heel waardevol. Het kan onze dag helemaal goed maken. Ons leven kleuren.
Ongemakkelijk
Het krijgen van iets is soms heel ongemakkelijk. Dit omdat we zijn opgevoed dat er ‘niets voor niets’ is en dat er dus een tegenprestatie wordt verlangt of zelfs geëist. Dit gaat nog wel eens met dwang en agressie. Een ander wil met alle geweld iets hebben dat jou toehoort en het dient te worden afgestaan. Dit geeft al gelijk een heel vervelend en eng gevoel. Het gaat er hier ook niet om wat je bent, maar om wat je hebt. Het is afstaan en nemen geworden en het hart en de menselijkheid is volledig verdwenen.
Velen van ons zijn opgevoed met religies waar lijden en het leven geven de hoofdtoon voert. Als je jezelf maar weggeeft, dan is het goed. De mens, het individu is niet belangrijk. Het collectief, de groep is waarvoor er geleefd dient te worden.
Dat dit in de loop van de geschiedenis al een paar keer flink fout is gegaan, daar hoeft niet van te worden geleerd.
Velen van ons hebben geleerd om altijd onderdanig te zijn, altijd voor de ander de kastanjes uit het vuur te halen. Deze vaak hele nobele mensen komen dan niet tot hun recht en kwijnen langzaam weg. Zij geven zichzelf leeg, zij geven zichzelf op.
Nieuwe mensen
Gelukkig hoeft dit niet, als het wordt (h)erkent.
Door ‘nee’ te zeggen, geven zij zichzelf en de ander, iets heel waardevols. Zij geven zichzelf de plaats waar ze horen, waar ze goed tot hun recht komen.
De anderen zien ineens een parel glinsteren, als zij hun ogen openen.
Er zijn dan mooie nieuwe mensen opgestaan die kunnen geven met het hart en kunnen ontvangen in nederigheid en dankbaarheid.