Hoe velen van ons leven er nog in hetzelfde huis en dezelfde plaats als dat hij of zij geboren is? Niet veel denk ik. Iedereen is wel eens ergens anders een nieuw leven begonnen. Als kind of als oudere.
Een nieuwe uitdaging, al dan niet gedwongen door anderen en/of door omstandigheden.
Het is vaak een hele stap om de kleine leefgemeenschap van bijvoorbeeld het gezin te verlaten, om het leven elders op te pakken en te beleven.
Een nieuwe omgeving en gewoontes en vaak ook een nieuwe taal. Een (vrijwillige) ‘inburgeringscursus’ kan de overgang iets makkelijker maken. Een garantie is er niet!
Velen nemen de eigen gewoontes en opvoeding gewoon mee en laten deze niet of mondjes maat los.
Gemeenschap
In een (andere) cursus heb ik eens geleerd dat we alles wat we geleed hebben tot ongeveer ons zevende jaar hebben aangenomen voor de waarheid. Dat kon ook niet anders want we hadden nog geen vergelijk.
Op zich is hier helemaal niets mis mee. Als wat ons is vertelt en voorgedaan ook het meest goede was wat er kon worden vertelt of voorgedaan. Dat de basis goed is voor de rest van het leven.
Als de jonge mens is opgevoed in een heel ander cultuur en leefgemeenschap als waar die mens nu is, kan dat voor problemen zorgen. Zeker als diegene een sterk stempel op de gemeenschap gaat zetten met de aanwezigheid. Dat hij of zij de opdracht krijgt (?) om kwaad bloed te zetten in de gemeenschap waar ze zijn toegelaten of opgedrongen.
Er zijn vele anderen die ook in de gemeenschap zijn beland waar de gemeenschap over het algemeen geen hinder of zelfs geen weet van heeft. Ook deze mensen houden vaak hun eigen leefgewoontes en ook wel hun eigen taal, zonder dat dit al te veel noemenswaardige problemen veroorzaakt.
In een stad met veel diversiteit zal dit ook minder problemen (kunnen) geven dan in een klein dorp met een gesloten gemeenschap.
Ikzelf heb er nooit bij stilgestaan, toen ik vanuit de drukke Randstad naar het rustige noorden verhuisde, dat ik een stempel zou kunnen drukken op de mensen die mij in hun gemeenschap hebben opgenomen. Ik leef nog steeds aan de rand van de gemeenschap zonder me echt te hebben geïntegreerd. Ik ben gewoon een losse mens tussen vele andere losse mensen. Zonder elkaar in de weg te lopen. En dat ik de taal van het land niet (echt) spreek is nooit een groot probleem geweest. De medemens en ik hebben altijd kunnen communiceren als dat nodig was.
Comfort zone
Soms wordt het ook wel eens tijd om te migreren uit de comfort zone waar velen van ons in zitten. Om eens iets anders te doen dan dat altijd gedaan wordt.
Áls je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg!’
Als het iets is dat goed voor je is, dan kan een ander gezegde: ‘verander niets aan een winnend team’ een aanrader zijn.
Houd wel in de gaten dat de concurrentie van het winnende team wel zal veranderen om te kunnen winnen. En zal hierdoor het ongewijzigde winnend team een altijd verliezend team kunnen worden. En daar zal niemand bij willen horen, denk ik.
Een nieuwe wandelroute wordt gestart met één enkel stap.
En dat kan best wel eens heel zwaar zijn. Meestal zijn er wel wegen te vinden die wat minder zwaar zijn en soms wordt de wandelaar ineens spontaan gedragen door de gemeenschap waar de wandelaar dan vertoeft. Het kan een thuiskomen zijn of een dankbare steun voor de rest van de tocht. Allebei de keren echter vergt het inzet van de wandelaar om er wat van te maken.
En neem ook altijd een vlammetje mee om overal een eigen haard te kunnen aansteken en je thuis te kunnen voelen tussen (dan nog) vreemden. En laat de vreemde ook binnen om zich bij jou te warmen mocht dat nodig zijn.