30 jaar geleden, in 1990 kwam Nelson Mandela, na 27 jaar gevangenschap, weer in vrijheid.
Hij was leider van het ANC (Afrikaans Nationaal Congres). Een semi-terroristische verzetsorganisatie die streed tegen het toenmalige blanke bewind.
Hij werd vrijwel direct tot staatshoofd gekozen en benoemd en kwam er een einde aan het, zo genoemde, apartheid regime.
De nieuwe president gaf leiding aan een volgend apartheid regime, maar dan door de toen onderdrukten.
Dit is tot de dag van vandaag nog merkbaar.
Nog steeds worden er blanke boeren, die decennia lang voor een welvarend in zuid Afrika hebben gezorgd, verdreven en vermoord.
De donkere mensen hebben er na de machtsovername niet zo heel veel van terecht gebracht.
Toch is Zuid-Afrika nog steeds het rijkste land van het Afrikaans continent en hebben vrij veel invloed op de huidige wereld economie, door deelnemer te zijn van de BRICS landen.
Deze landen geven, als het goed is, wat tegenwicht in de hegemonie van de ‘westerse landen’. Lees de verenigde staten van noord amerika.
Ofwel, het hele kleine groepje die het daar, en verder bijna overal, voor het zeggen heeft.
Een aardig citaat van Nelson toen hij uit het gevangenschap kwam was:
“Zelfs in de meest uitzichtloze tijden zag ik soms een glimp van menselijkheid in een van de bewakers, misschien maar een seconde lang. Maar het was voldoende om me gerust te stellen, zodat ik weer verder kon. De goedheid van de mens is een vlam die wel verborgen, maar niet gedoofd kan worden.”
https://www.beleven.org/verhaal/de_lange_weg_naar_vrijheid_van_nelson_mandela
Kleine vonkjes
Wat hij toen zag in zijn ‘medemens’, de bewakers, is (waarschijnlijk) nog steeds zo.
Bewakers zijn vaak degenen die het minst menselijke gevoelens hebben. Een mechanische AI robot heeft waarschijnlijk nog meer gevoel. Toch hebben deze bewakers ook familie en misschien wel een gezin. Misschien kunnen deze bewakers heel goed in hun energie schakelen, van liefhebbende echtgenoot naar tiran en weer terug.
Deze bewakers moeten ook wel zo doen, want anders is het geen werken.
Zij moeten de hele dag omgaan met mensen die door de maatschappij zijn beschadigd en uitgekotst.
Al dan niet door hun eigen daden.
Een klein vonkje menselijkheid geeft energie.
Een kleine spontane glimlach geeft zoveel energie dat er een hart van op hol kan worden gebracht.
Een klein gebaar, waar dan ook, kan mensen tot elkaar brengen.
Zij het voor tijdelijk, dat maakt niet uit.
Een iemand die zijn vrijheid terug kan krijgen is bijna altijd in staat om daar wat goeds mee te doen. Of het nu een bewaker is of een gevangene. Allebei hebben ze geen vrijheid. Allebei zijn ze onderworpen aan een systeem dat alleen maar kan bestaan als er mensen worden onderdrukt.
Dit systeem is er altijd al geweest, sinds de mens heeft geleerd om te overheersen. Over de natuur: de dieren, de planten de medemens.
En dit systeem zal blijven tot aan de gouden tijd.
zie ‘Woelige tijd’
Kleine vonkjes maken
We kunnen er echter wel al aan gaan werken om de invloed van dit systeem zoveel mogelijk te verminderen.
Dat het hele kleine groepje psychopaten geen invloed meer op de hele grote groep kan uitoefenen.
Dat we gezamenlijk, in kleine groepjes, de wereld beter, leefbaarder en mooier kunnen maken.
Het is als in een droom. En helaas, ‘de meeste dromen zijn bedrog’. Echter, net zoals Mandela heeft gedaan, energie halen uit de kleinste vonkjes, zo kunnen wij dat ook!
Heel veel kleine vonkjes geven veel energie, warmte, liefde, geborgenheid en ook vrijheid.
Door die kleine vonkjes energie kunnen wij onze vrijheid terug krijgen, als we dat willen.