Het zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn. Gewoon een vriendelijk gebaar naar een medemens. Zomaar een vreemde. Op de fiets, in de tram, op de weg. Het leven van de ander en van jezelf wordt zoveel mooier met die ene knik. Het die ene hand omhoog. Die ene ‘Hoi’. Het geeft vaak verwarring. ‘He, die moet wat van me’. De mens komt heel even uit zijn comfort zone. Heel even is die mens een ander mens. Even krijgt het hart een extra puls. Heel even geluk.
Deze tekst is gehaald van het berichtje hier op de site van precies een jaar geleden. De tekst heeft nog niets in waarheid ingeboet.
Misschien is de energie erachter vandaag de dag nog wel veel belangrijker dan dat het vorig jaar was.
Nu kan je moeilijker normaal doen tegen elkaar in de tram omdat mensen denken dat ze verplicht zijn om zich te vermommen.
En iemand die niet in de pas loopt, tja, die moet keihard worden teug geschreeuwd en in de pas worden gedwongen.
Het liefst door een deugmens of door een robotje van allerlaagst allooi.
Wie had ooit gedacht dat we dit massaal zover hebben laten komen.
Alleen maar doordat mensen het journaal blijven kijken, de kranten blijven lezen en de radio blijven luisteren.
En als belangrijkste: niet meer zelf (durven) denken.
Welkom op de schapenweide.
Normaliseren, een vriendelijk gebaar?
Net als elk jaar is het vandaag weer de dag van de normalisatie. Hiermee wordt de aandacht gevestigd op het normaliseren van alles en iedereen in industriële activiteiten. Het maken van zoveel mogelijk eenheidsworst met daaruit voort vloeiend een hogere winst voor de eigenaren. En een minder menswaardig bestaan voor de werknemer, arbeider, slaaf. Maar ach… Over een paar jaar zijn er nog maar 500 miljoen mensen op deze wereld. Dat is de wens, vastgelegd in agenda 21.
Dit zijn dan geen mensen meer zoals wij die nu nog een heel enkele keer tegen komen. Het zijn de zombies van nu in het kwadraat.
Laten we de mensachtige gewoon nog maar toe knikken en gedag zeggen. Daar waar we maar kunnen. Misschien is het harteloos en ongepast om iemands hart nog een extra puls te geven. Ik denk echter dat velen het nog wel fijn zullen vinden. Een prettig gevoel te hebben dat ze nog een hart hebben. En dat iemand nog aandacht aan hem of haar besteed. En een vriendelijk gebaar geeft. Zomaar.