Verlaten in de menigte

Gemiddelde leestijd: 4 minuten
Eenzaam:
Zonder gezelschap of ver van anderen verwijderd
Zich verlaten voelen

De nazomer is er weer en ik ben daar, heel mijn leven al, gevoelig voor.
De rustige, wat zwoele, lome dagen. Sommige bomen laten al wat bladeren vallen. Dieren lijken ook minder energie te hebben. Net als ik.
Eenzaamheid is dan een krachtige en opdringende emotie voor mij. Het gevoel om verlaten te worden. Verlaten door de energie, het leven.
Toch draait de aarde gewoon zijn baantjes. Door de niet te bevatten ruimte.
En wij, al de levende wezens, draaien onze rondjes mee.


Verlaten voelen

Elke dag naar het werk alwaar ik samen met een groepje collega s bouw aan machines die ons bedrijf heeft kunnen verkopen aan klanten. Die daar hun voordeel mee doen. Elke dag hetzelfde en toch elke dag weer anders. Saai met randen van concentratie, aandacht voor het te leveren product en voor elkaar. Ik kan helemaal opgaan in het samenspel tussen mijzelf en de machine waar ik mee werk. Ver weg, soms zo n tien, vijftien meter afstand, is een ander bezig met zijn dingen.
Een radio levert (bijna) voorgrond geluid. Eenieder die in deze tijden radio hoort en de boodschappen begrijpt, heeft baat bij meer omgevingsgeluid. En goede oordoppen. En een vermogen om deze boodschappen, die niet voor krachtige mensen bedoeld zijn, uit te kunnen filteren.

verlaten

Bezig zijn en zich zo niet verlaten voelen.
Veel mensen zullen dit ook op hun leven toepassen.
Als ik zie hoeveel mensen zich afsluiten van de echte wereld zodra zij niet aan iets fysieks bezig zijn, vind ik dat beangstigend.
In een groepje van zo n vijftien mensen zijn er vaak zo n veertien die, direct als ze even niets te doen hebben, vluchten in een cyberspace wereld. Via hun telefoontje. Zichzelf buitensluiten van het hier en nu. Buitensluiten van de werkelijkheid. Verdwalen in een wereld met heel veel leugens en bedrog. Eenzaamheid niet te hoeven voelen.
De verslaving heeft duidelijk vat op hen. Ook al vinden zijn zelf natuurlijk van niet.
Ik zie een liefdevol, mooi mens verdwijnen in een kille leegte zodra het schermpje oplicht. Het raakt mij.


Stille omgeving

De eenzaamheid speelt met mij. Nu op zo n nazomerdag zou ik op het werk kunnen zijn en mijn dingen kunnen doen.
Ik ben nu echter hier, ver van de dagelijkse bezigheden. Ver van de mensen die dagelijks om mij heen zijn. Alleen in een stille omgeving. Alleen met mezelf. Op een dag waarop ik eigenlijk onder de mensen zou moeten zijn. Ik heb er zelf voor gekozen dat het anders is.
Mede doordat er even geen zinnig werk was voor mij om een dag op het werk mee te vullen.
Vaak komen dingen met een doel samen. Vaak hebben wij dat niet door. Zien wij niet wat de wereld voor ons in petto heeft.

Ik vind het moeilijk om mij open te stellen voor de energie die er voor mij is. De energie heeft mij niet verlaten. Ik heb mezelf er niet genoeg voor open gezet. Zonder gezelschap en ver van anderen verwijderd heeft zijn doel.
Het lijkt toeval. Ik luisterde vanmorgen naar een cd uit 2002. De zangeres wist toen precies de goede liedjes te zingen die mij nu, twintig jaar later, het gevoel geven dat verlaten zijn kansen geeft. Ik richt mij erop. Ik begin het al een klein beetje te snappen. Het word mij aangereikt. Nu oppakken en vasthouden. Zo lang als nodig.