Hoeveel van degenen die ons ‘vertegenwoordigen’ in allerlei instanties zijn er door ons gekozen.
In een democratie zou je verwachten dat iedereen die een vertegenwoordigers functie heeft ook door de bevolking is voorgedragen en aangesteld.
Laten we eens kijken hoe dat in onze democratie is gesteld.
We beginnen maar dicht bij huis: de gemeente.
De gemeente wordt bestuurd door de burgemeester (m/v) en wethouders (m/v). Deze lieden worden gecontroleerd door de gemeenteraad.
Dat is de opzet.
In het college van burgemeester en wethouders, is er niemand door de bevolking gekozen of benoemd. Niemand!
Al de burgemeesters zijn op hun plek gekomen als onderdeel van een baantjes carrousel. Zij worden benoemd nadat zij hebben gesolliciteerd en zijn uitgekozen, binnen de afgeschermde markt van politieke partijen en (mislukte) mededingers uit de landelijke politiek.
De wethouders komen vaker uit de plaatselijke politiek maar hoeven nooit te zijn verkozen of voorgedragen door de mensen in de gemeente.
In de provinciale politiek vind iets vergelijkbaars plaats.
Er wordt elke vier jaar een soort verkiezing gehouden waar iedereen van 18 jaar en ouder iemand mag kiezen die op een lijst staat die is samengesteld uit allerlei politieke partijen. De leden van die politieke partijen waarop gestemd kan worden zijn nooit voorgedragen door de bevolking en zijn ook voor het grootste gedeelte van de bevolking volkomen onbekend.
De mensen die gaan stemmen die kiezen vaak een persoon die als eerste op het lijstje van hun favoriete politieke partij staat.
Van de provinciale politiek is eigenlijk niets bekend. Wat doen ze, waar staan ze voor. Voor welke multinational lopen ze het hardst?
Vertegenwoordigers op landelijk niveau
De vertegenwoordigers op landelijk niveau komen veel vaker in de media. Elke dag komt er wel een van de vertegenwoordigers in de krant of op de tv. Dag in dag uit. Als belangrijkste mensen van heel het land.
Laten we ze eens vanuit een ander standpunt bekijken.
Wie heeft deze vertegenwoordigers (m/v) voorgedragen en gekozen.
Laten we beginnen bij de verkiezingen en de fanfare eromheen. Weer een lijst met allerlei mannen en vrouwen. Allen lid van een politieke vereniging. Weer een (willekeurige) ranglijst van personen op een lijst. Iedereen van 18 jaar en ouder mag op een van deze personen hun stem geven. Dat betekent kort gezegd: Ik geef jou mijn stem. En… ik dien verder mijn bek te houden, want ik heb mijn stem weggegeven.
Probleempje
Er is een probleempje in dit geheel. Om het wat duidelijk te krijgen komt er een vergelijk met een (willekeurige) sport.
Voetbal.
Bij voetbal wordt een spel gespeeld tussen verschillende teams van verschillende verenigingen in een competitie.
Deze verenigingen worden overkoepeld door een voetbalbond. Een overkoepelend orgaan van alle onderliggende clubs.
Het bestuur van deze bond wordt normaal gesproken gekozen door leden van de clubs. Dat dit in werkelijkheid totaal anders is wordt straks ook duidelijk. Alleen de leden van de clubs, en niemand anders, hebben stemrecht en de bond heeft alleen maar bevoegdheid over de clubs en over het voetbalspel. Deze bond heeft dus niets te zeggen over een tennisclub, een wielerclub of bijvoorbeeld een plantsoenendienst.
Clubs en hun spelletjes
Nu even terug naar de politieke clubs, die ook hun spelletjes spelen in clubverband en competitie verband.
Als zij hun verkiezing hebben voor hun overkoepelende bond, de tweede kamer, dan kan ineens iedereen van 18 jaar en ouder op een van hun clubleden stemmen. Of ze nu lid zijn van de vereniging of nergens lid van zijn. Ter verduidelijking: maar een paar procent van de Nederlandse bevolking is lid van een politieke vereniging. Vreemd gang van zaken eigenlijk.
We gaan verder. De personen op de lijst komen na te zijn verkozen op een plekje in de tweede kamer. Daar zijn zij voor gekozen!
Hierna gebeurt er iets vreemds. De grootste partij, bij ons al jaren lang de zelfde partij, die steeds 33% van de stemmen krijgt, mag met zijn eerste man/vrouw iets anders gaan doen. Iets waar niemand deze persoon voor heeft gekozen. Deze persoon is gekozen om in de tweede kamer te zijn!
Deze persoon blijkt al vele jaren door een heel ander orgaan te zijn uitgezocht en voorgedragen. Zo ook prominente andere leden van het op te bouwen team komen via dit ander orgaan in het team terecht. Het is duidelijk dat niemand van deze personen is voorgedragen en uitgekozen door de (Nederlandse) bevolking, die ze echter wel suggereren te vertegenwoordigen.
Dit team van zogenaamde vertegenwoordigers worden beëdigd door een niet Nederlander, de ‘koning’.
Dit groepje, de overkoepelende bond van alleen politieke verenigingen, hebben het ineens voor het zeggen in een heel land. Iets te zeggen over alles en iedereen. Zonder dus enig mandaat van de bevolking!
Zoals dat de voetbalbond ineens alles te vertellen heeft over de tennisclub, de wielerclub en de plantsoenendienst. Vreemd.
OK, er is toch controle over onze vertegenwoordigers
Veel van de personen die op de lijst voorkwamen tijdens het stemmen zijn in de tweede kamer gekomen omdat ze op de lijst stonden. Dit heeft mede te maken met de corrupte manier van stemverdeling. Ieder persoon op de lijst kan maar een beperk aantal stemmen krijgen. Het teveel aan stemmen op de nummer een gaat naar nummer twee. Heeft die dan weer teveel stemmen dan gaan de overige stemmen naar nummer drie. En dat gaat door totdat alle stemmen zijn verdeeld. Het merendeel van de personen die in de kamer zitten zijn dus niet direct gekozen door de bevolking maar op die plaats beland omdat ze hoog op de lijst stonden. Zo kan een onbekend , ongekwalificeerd persoon in de kamer terecht komen.
De tweede kamer zou een controle apparaat moeten zijn. Een controleur van de ‘vertegenwoordigers’.
De controleurs en de ‘vertegenwoordigers’ zijn van dezelfde politieke partijen. Zoiets als dat slagers hun eigen vlees keuren.
Ja maar…. er is toch een oppositie?
Deze zijn standaard in de minderheid en altijd onderling totaal verdeeld. Verdeel en heers.
Wat is de werkelijke agenda
Onze ‘volksvertegenwoordigers’ blijken steeds meer en steeds meer openbaar een heel andere agenda te volgen dan dat zij hadden verondersteld toen zij in de tweede kamer waren gekozen. Ho, ik vergis mij. Alleen de MP heeft ooit op de kieslijst van de tweede kamer gestaan, verder niemand van deze ‘volksvertegenwoordigers’. Deze mensen zijn allemaal benoemd om een agenda tot uitvoer te brengen die lijnrecht in gaat tegen de belangen van de bevolking. Dit maakt ook niets uit want niemand, behalve de MP, heeft iets met de bevolking te maken. Zij hebben geen enkele verantwoording aan het volk af te leggen! Zij hebben niets met de wensen van het volk te maken. Alleen met de wensen van hun opdrachtgevers. Daar worden ze voor betaald. En zeer waarschijnlijk ruim.
Als een MP een appartementje kan kopen van 1.35 miljoen euro?
Slopersbedrijf
De ‘volksvertegenwoordigers blijken steeds meer een slopersbedrijf te zijn die op geraffineerde wijze de gehele samenleving weten te vernielen. Zonder maar met de ogen te knipperen. Het mooie (voor hen) is dat het allemaal legaal gebeurd. Gewoon volgens de wet.
Moet een slopersbedrijf een gebouw slopen dan vraagt het hiervoor en vergunning aan. Deze wordt eigenlijk altijd, soms via ‘rechtswegen’ verkregen. Mocht dit een keertje niet het geval zijn, bijvoorbeeld dat er een referendum over was met een negatieve uitkomst, dan werd de vergunning verkregen via een inlegvelletje.
Sommige proberen het slopen te stoppen door naar de rechter te stappen. Mmmm… lastig. De rechter die hier dan vaak komt opdraven schijnt een direct familielid te zijn van een van de leden van de kernpartij. En tja… een familielid val je niet zo gauw af. Toch.
Belangenverstrengeling van de ‘vertegenwoordigers’
De leden van de kernpartij hebben trouwens wel vaker wat familieleden op cruciale plaatsen. Zo heeft een schoolmeester, die nu minister is, een familielid die directeur is bij een bedrijf die voor miljoenen aan orders heeft gekregen van diezelfde minister. Of die programma maakster bij de publieke omroep die op laat roepen tot censuur. Deze mevrouw blijkt de vrouw te zijn van een minister die over de media gaat. Of die minister die op landbouw is gepositioneerd en die familiebelangen heeft in een bedrijf die niet veel met landbouw opheeft.
Vroeger zou je denken dat dit belangenverstrengeling is. Tegenwoordig is het gewoon zoals het gaat.
En wij als bevolking: het gaat ons allemaal niets aan wat er gebeurd. Wij moeten gewoon onze bek houden!