Het leven van Wilma en Jan, een kleine samenvatting van het voorgaande artikel
Wilma en Jan maken een enerverende tijd mee waarin het steeds moeilijker wordt om goede mantel zorg te verkrijgen en te verlenen. Het samen zijn met de hulp van de thuiszorg en de mantelzorg komt steeds meer in het nauw. Wilma haar toestand van dementie gaat steeds wat meer achteruit. Het is voor haar steeds moeilijker om te begrijpen wat er van haar wordt verwacht. De eengezinswoning is met de trap, ondanks de traplift, steeds moeilijker om in te wonen. Jan en Wilma willen zo lang mogelijk samen blijven, het liefst tot de dood hen scheidt. Dat is wat zij, zo n zestig jaar geleden, hebben beloofd aan elkaar.
In de plaats waar zij nu wonen is er een wachtlijst van vele honderden mensen voor een plaatsje in een aanleunwoning bij een verzorgingstehuis waar ze samen terecht kunnen komen. De kans dat Wilma, door haar verslechterende toestand gedwongen in een verzorgingstehuis moet worden opgenomen wordt steeds groter. In de omgeving van hun woonplaats is niet veel ruimte voor een acute opname. Het is dus zo mogelijk dat zij dan ergens anders in het hand zal worden opgenomen en het voor Jan onmogelijk worden om voor Wilma te blijven zorgen.
Het lot is hen goed gezind
Het lot is hen goed gezind. Ondanks dat ze beide eigenlijk niet uit hun huis weg willen is er in het noorden van het land een appartement vrij gekomen waar ze samen kunnen wonen. Met de mogelijkheid van vierentwintig uur hulp per dag onder het zelfde dak.
Een moeilijke keuze. Het huis en de omgeving waar zij jaren lang hebben gewoond verlaten, is geen makkelijke stap. Toch was deze stap snel gemaakt en zijn zij, op hoge leeftijd, nog een keer van woonplaats veranderd. Voor de mantelzorg wordt het ook wat makkelijker. Wilma en Jan komen een stuk dichter bij enkele van hun kinderen te wonen. In een appartement met een tuintje in een landelijke omgeving met veel hulpfaciliteiten in de directe omgeving.
Het huis in de oude omgeving wordt binnen de kortste keren verkocht en een nieuw leven kondigt zich aan.
De nieuwe omgeving waar jan en Wilma terecht zijn gekomen brengt hen wat dichter bij de natuur. Met uitzicht op een rustgevend landschap met bomen, weilandjes en verstilde boerderijtjes. Eekhoorntjes remmen over het plaatsje en plunderen het vogelhuisje maar wat graag leeg. Een heel andere omgeving dan de stadse omgeving waar zij jaren lang een fijne tijd hebben gehad.
De tijd staat niet stil
De toestand van Wilma gaat langzaam en nu ook wel steeds zichtbaarder achteruit. De aanwezige zorg is steeds meer nodig en de mantelzorg van Jan wordt steeds zwaarder. Het huis waar zij nu wonen is niet echt berekend op een zwaarder wordende dementie van de bewoners. Het wordt steeds moeilijker om goede zorg te kunnen bieden. Voor zowel de verzorgenden als voor Jan.
Het huis waar Wilma en Jan hun appartement bewonen is een onderdeel van een grotere instelling die ook het beheer heeft over een verzorgingshuis met gesloten afdeling voor dementerende mensen. Mensen die niet meer zelfstandig kunnen leven en nu vierentwintig uur per dag intensieve zorg nodig hebben. Mantelzorg is niet meer toereikend.
Als de nood op z n hoogst is is er redding nabij. Nouja, in hoeverre het als redding kan worden gezien. Er is een mogelijkheid dat Wilma op de gesloten afdeling wordt opgenomen en dat Jan een appartement in de directe nabijheid kan huren. Een, naar omstandigheden, zo goed mogelijke combinatie.
Een nieuwe verhuizing
Als er zich een situatie voordoet dat, naar omstandigheden, gunstig is voor beide dan gaat het vaak ook in een stroomversnelling. Er is een kamer vrij voor Wilma op de gesloten afdeling en het appartement voor Jan is ook heel snel bewoonbaar gemaakt. Een nieuwe levensfase.
Wilma heeft er al niet meer zoveel weet van dat zij nu ergens anders woont dan Jan. Jan kan haar wel elke keer opzoeken en samen kunnen ze nog wat wandelen in de mooie omgeving. Eerst nog met de rotator, al snel alleen nog maar met Wilma in de rolstoel. Want zoals zo vaak, als mensen worden opgenomen op een gesloten afdeling dan gaan zij heel snel achteruit. Dit is met Wilma dus ook het geval.
Er is echter nu volop liefdevolle professionele zorg voor haar.
Jan die nu alleen in zijn appartement woont krijgt nu de mantelzorg die ze voorheen jarenlang samen hadden. Er komen meerdere keren per week kinderen om hem te ondersteunen. en ook is er weer een huishoudelijke hulp ingehuurd om de woonruimte schoon te houden. Ook voor Jan wordt er gezorgd, ook al woont hij nu alleen.
Even voor de feestdagen gaat Wilma heel snel achteruit. Na een val breekt ze haar been waar ze niet meer aan wordt geopereerd. De kans op herstel is minimaal op haar hogere leeftijd. Door haar dementie begrijpt Wilma niet dat ze niet haar bed meer uit kan en dat ze niet meer kan lopen. Ze wordt liefdevol verzorgt en haar pijn wordt verzacht met middelen die niet zo gezond zijn.
Vlak voor de feestdagen gaat het heel snel minder met Wilma en in de ochtend is zij, met Jan en een dochter aan haar bed, in haar slaap overleden.
Een afscheid van een lang en bewogen leven.
Een leven alleen
Voor Jan is er nu een leven alleen. Een leven zonder Wilma. Doordat hij zelfstandig een eigen appartement huurt, hoeft hij zich geen zorgen te maken over de huisvesting. Het verlies is al moeilijk genoeg. Gelukkig is er voor hem nog steeds de zorg van zijn kinderen als mantelzorgers. Doordat Jan nog goed van geest en nog redelijk goed van leden is, kan hij vrij goed zijn leven alleen oppakken. Hij doet mee aan georganiseerde activiteiten en heeft al vrij snel een kleine kennissenkring opgebouwd waar hij zo de contacten mee onderhoudt. Zo is ook voor Jan het leven op hogere leeftijd nog zeker zinvol voor hemzelf en zijn omgeving.